Miły mój, bolesny… lub apokryf wieczorny

Twoja głowa umęczona,

Nasycona cieniami,

Którą dzień pochylił jak gałąź, ugiętą

Pod soczystymi owocami ptaków.

Chodź, Miły mój, okryję cię zmierzchem,

Pocałunkiem wmodlę w noc, 
Która cię wygoi.

Lęk

Twoje oczy

I ten ptak w nich

Nie znajdujący drogi powrotnej

Do gniazda,

Kołujący nad nieczytelnym

Pismem ziemi.

zbyt dosłowny

jesteś niepochwytny

dla dłoni Boga

uwydatnij
co w nas
nie sprzyja nicości

pochmurne niebo
dziś nawet ptakom
wstęp wzbroniony

twoja twarz

nie znająca ironii

cała na tak

gdy wszystko czym jesteś

i wszystko co posiadasz

są tym samym

nasze codzienne ku Tobie
misterne
ubywanie

nie z namysłu

pisz

z widzenia

tak długo byłeś samotny
dotyk cię
skruszy

w nasieniu
nieopowiedziana historia
topoli

Huun Huur Tu

noc która uwalnia cię 
od dosłowności
gdy się wtapiasz

Mahsa Vahdat & Mighty Sam McClain 

 (Iran & USA)

 

powiedz

jak mówić

z wnętrza milczenia

V. Piriankov, Powiew

V. Piriankov, Obecność

V. Piriankov, Obiekt naszej kontemplacji

V. Piriankov, Dotyk

 

Kazuya Akimoto, Blue Crucifixion

ubył

w wieczną Twoją o nas

pamięć

niepożegnanie

niepochwytna dla światła

jesteś teraz

po wewnętrznej stronie

masz tylko siebie

a i to jest

przerysowaną prawdą

ten opór materii

gdy próbujesz przełożyć nas

na język światła

bolesne / niewysłowione

gdy wszystko

czemu nadasz imię

będzie nie tym

wyjrzał zza bólu

mniejszy

nie posiadać Ciebie
być uboższym
o wszystko

współcierpieć
czyli kochać
najistotniej

w Twojej nieobecności
początek
tego wiersza

argument z pełni


skąd to
że docierając do granic siebie
otwieram się
nie zamykam

Twoje milczenie
które tak
przyzywa

pewność że skoro kochasz
nie obrócimy się
w niepamięć

nie miał Boga w sercu
umarł
naprawdę

i ta miłość
dzięki której posiadasz to
czym władasz

znalazł 
bo szukał naprawdę
tą raną w sobie nie do zagojenia

to nie bluźnierstwo
to wyrzut że istniejesz tak 
niejednoznacznie

absolutnie konieczny
zbyt jednoznaczny
bez nas

brakło mu pokory 
koniecznej gdy stawia się pytania 
większe od nas

Twoja niewidzialność
nieobecność czy takt 
z jakim się nam uobecniasz?

jak przełożyć Ciebie 
który jesteś naprawdę na nasz język
język tego co nie jest

pośród tego gwaru
twoje milczenie przemawia 
najgłośniej

wiedzieć o Tobie tyle
że jesteś większy od wszystkiego
co o Tobie pomyślę

tyle słów
w sporze 
o niewyrażalne

rozpacz która jest 
niewiarą 
najgłębszą

ból 
że się jest
nie na własną miarę

w tłumie
mniej czytelny
dla samego siebie

dorosnąć do idei

jaką masz

o nas

waga uśmiechu w którym
ból zostaje przekroczony

nie anulowany

ten uśmiech
który mówi
że nie ma cię w tym bólu

nieadekwatność słowa

do tego
co odsłania

nasza niekonieczność

to co Cię najbardziej 
w nas urzekło

nie mówił o bólu

nie znał nikogo
mówiącego w tym języku

Poczucie uczciwości, aby pisać tak, jak się jest. Aby słowo nie wyprzedzało bycia, ale było przekładem - doświadczenia, bólu, olśnienia - na język poezji tego, co się nam/w nas wydarza (lub co się wydarzyło dawniej, a teraz jest dopiero właściwie odczytane). Mieć świadomość, że "co nas nie dotyka, to nas nie dotyczy", nie jest tak naprawdę nasze. Nie jest więc także uczciwym przesłaniem/wyznaniem dla świata.

pomniejszony przez ból
rozpaczliwie szukasz  
drogi powrotnej do siebie

tak jesteś  
że nie sposób pomówić Cię 
o nachalność

pokora 
świadomość że się jest 
z nadania

Wielki Piątek


to milczenie  
gdy Bóg  
opuścił Boga


* * *


Wymiana


dla Ciebie mój ból
dla mnie Twoje
życiodajne umieranie

twoje sny
o tym co
jedynie rzeczywiste

kilkutomowy traktat
o Nienazywalnym

praedestinatio


z Ciebie

do Ciebie

poprzez ten incydent

z nicością

nasza odyseja

nie szukałeś
nie było znaku zapytania
w tym pytaniu

na marginesie pytania 
dlaczego istnieje raczej coś, 
niż nic

jestem bo jesteś
tak śpiewa miłość 
i nicość 


owocująca  

to miejsce w tobie
nie należące ani do ciebie
ani do świata

rozpacz rzeczy 
których prawdą jest 
ich niewypowiadalność

 Dziś wychodzę z siebie,
 aby już nigdy nie powrócić
                      
               św. Katarzyna z Genui


wolność najwyższa
gdy siebie czerpiesz  
spoza siebie

to milczenie w tobie
nasłuchiwanie odpowiedzi 
na pytanie którym jesteś

jedyne rzeczywiste


nie umarł

zrzucił kokon

nicości

poezja
rana po 
Nieobecnym


*


Gdyby pierwsi ludzie nie opuścili Raju, nie byłoby literatury.

Descensus ad inferos

spojrzałaś

zazieleniła się

otchłań

ta rysa światła 
która nie pozwoliła mu 
zawrzeć paktu z nicością

który nicości 
nadajesz

nasze imiona